Bilo je i ima uspešnijih, ali Ljupko Petrović je jedinstven

Skener 15. maj 20258:20 7 komentara
Ljupko Petrović
Guliver Image

Pre 78 godina, 15. maja 1947. u mestu Velika Brusnica u BiH je rođen Ljupko Petrović, jedini srpski fudbalski trener koji je osvojio “ušati” pehar namenjen pobedniku Kupa, odnosno Lige šampiona.

Taj trijumf sa Crvenom zvezdom u Bariju nezaboravnog 29. maja 1991. godine bio je vrhunac Petrovićeve trenerske karijere i ono po čemu će biti večno upamćen iako je pre i nakon toga vodio klubove do trofeja( titula ili nacionalnih kupova) u Jugoslaviji, Bugarskoj i Kini.

Povezane vesti

Radio je na čak četiri kontinenta (Evropa, Azija, Afrika i Južna Amerika) vodeći veliki broj klubova, od kojih se u neke ( Crvena zvezda, Vojvodina i bugarski Liteks) vraćao više puta. U nekim sredinama se zadržavao jako kratko, u drugim doživljvao ozbiljne neuspehe, a svoj četiri decenije dugi put fudbalskog stručnjaka okončao je 2023. godine kao tada drugi najstariji aktivni trener na svetu posle saobračajne nesreće i teškog moždanog udara.

Bilo je i onih koji su, pozivajući se na njegov kasniji trenerski učinak, potcenjivali Ljupkove zasluge za Zvezdino osvajanje Kupa šampiona govoreći da bi je sa timom kakav su crveno–beli tada imali do titule prvaka Starog kontinenta odveli i mnogo slabiji stručnjaci. Ekipa sa beogradske “Marakane” je zaista u sezoni 1990 /1991 posedovala vrhunski igrački kvalitet ali se zaboravlja da j i pre toga Zvezda imala sjajne timove koje su sa klupe vodila i zvučnija trenerska imena od Petrovića, pa, ipak, nije uspevala da ostvari ono što je najzad učinjeno u Bariju.

A da je u tom finalu sa marseljskim Olimpikom – koje je verovatno bilo jedno od najdosadnijih u istoriji zavšnih duela za najcenjeniji evropski fudbalski pehar – Zvezda doživela neuspeh, za glavnog kivca bi, zbog taktike koju je izabrao, bio proglašen njen tadašnji trener. Strahujući da bi ofanzivna igra mogla biti kobna u nadmetanju sa francuskim šampionom koi je imao izuzetno opasne napadače predvođene Papenom, Petrović se opredelio za defanzivnu taktiku koja nije bila svojstvena tom sastavu crveno–belih: Svojim igračima je navodno u svlačionici pred utakmicu uputio sledeće reči:

“Hoćemo li da igramo finale ili osvojimo trofej?”

I Zvezda je, u skaldu za izborom taktike šefa stručnog štaba, odigrala ružnu utakmicu u kojoj gotovo nije stvorila ni jednu šansu, ali je na kraju, nakon izvođenja penala u kojima je presudila odbrana Dike Stojanovića u prvoj seriji, stala na evropski fudbalsi Olimp, Za taj podvig veliki deo zasluga nesumnjivo pripada Ljupku Petroviću, odnosno njegovom izboru neatraktivne taktilke koji je na kraju doneo istorijski rezultat.

U svoju kolekciju trofeja Petrović je kao trener Zvezde, pored “ušatog” pehara iz Barija, uneo i dve titule šampiona Jugoslavije (SFRJ u sezoni 1990/1991 i SRJ u sezoni 1994/1995), kao i Kup SRJ donesen na “Marakanu” 1995. godine. Prethodno je u sezoni 1988/1989 sedeći na klupi Vojvodine odveo novosadski klub do druge titule šampiona “Juge”. Sa Liteksom je stigao najpre do titule šampiona Bugarske (2001. godine), a zatim i osvajača nacionalnog kupa ove zemlje (u sezoni 2003/2004), dok je u Kini, vodeći ekipu Šenhua uzeo Kup ove države. Zbirku trofeja je zaključio u Ruandi gde je kao šef stručnog štaba ekipe APR dva puta bio šampion (2013/2014 i 2017/2018) ove afričke zemlje, te osvojio jedan Superkup.

Ostalo je zapisano i to da je Ljupko bio proglašavan za trenera godine u Kini i Kazahstanu, kao i da je bio prvi srpski fudbalski stručnjak koji je vodio jedan hrvatski klub (Kroacija Sesvete) nakon raspada Jugoslavije. Nije mu se dalo da 2014. godine sedne na klupu Sarajeva pošto je klub sa Koševa odustao od već dogovorenog angažovanja Petrovića nakon što se u medijima pojavila fotografija (za koju se ispostavilo da je fotomontaža) na kojoj se Petrović nalazi zajedno sa Željkom Ražnatovićem Arkanom.

Jedini Srbin koji je kao trener stigao do “ušatog” pehara bio je i dobar fudbaler mada kao igrač nije stigao do onih dometa koje je kasnije ostvario u trenerskom poslu. Karijeru je započeo u ekipi Darde iz koje je 1967. prešao u Osijek za koji će u narednih 12 godina kao opasni napadač postići čak 149 golova. Petrović je 1979. otišao u SAD gde je igrajući mali fudbal nosio dresove Bafala, Kanzas Sitija i Finiksa.

Nakon što je 1982. otišao u igračku “penziju” započeo je trenerski život u Osijeku. Najpre je radio sa omladincima ovog kluba, zatim bio pomoćnik šefa stručnog štaba u Espanjolu, da bi 1984. postao prvi trener Osijeka. Na klupi ovog tadašnjeg jugoslovenskog prvoligaša je proveo tri sezone, posle čega je vodio selekcije SFRJ do 18, odnosno 21 godine starosti. Prvi značajan uspeh ostvario je sa ekipom subotičkog Spartaka koga je 1988. uveo u elitni rang jugoslovenskog fudbala. To ga je preporučilo čelnicima Vojvodine koji, vrlo brzo se pokazalo, nisu pogrešli angažujući Petrovića za novog trenera novosadskog prvoligaša. Već u prvoj sezoni (1988/1989) vođenja tima iz glavnog grada severne srpske pokrajine Ljupko je odveo Vojvodinu do neočekivane titule šampiona “Juge”, druge u njenoj istoriji. Sa Novosađanima se rastao 1990. godine i ubrzo prihvatio poziv iz beogradskog Rada sa kojim je, tokom kratkog vremenskog perioda provedenog u ovom klubu, postizao dobre rezultate i afirmisao mlade igrače poput Vladimira Jugovića.

Ubrzo je usledio poziv koji se ne odbija. Rukovodstvo Crvene zvezde je odlučivši da se rastane sa Dragoslavom Šekularcem (koji je, posle incidenta na kraju meča u Kelnu kažnjen zabranom vođenja tima u evropskim takmičenjima) izabralo Ljupka Petrovića za novog šefa stručnog štaba tima sa “Marakane”. Pored juriša na trofeje u Jugoslaviji pred Petrovića je postavljen zadatak da sa moćnim timom – koga su pojačali Vladimir Jugović, a kasnije u zimskom prelaznom roku i Siniša Mihajlović – stigne do samo završnice Kupa evropskih šampiona.

Malo je nedostajalo da san o osvajanju najvažnijeg trofeja evropskog fudbala bude raspršen već na startu ovog takmičenja ( sezona 1990/1991) pošto je Zvezda neočekivano prvi meč sa švajcarskim Grashopersom na “Marakani” odigrala nerešeno (1:1).

Ljupko Petrović 1991.
Guliver Image

”Za start protiv Grashopersa smo se pripremali kao da nam je finalni meč. Upozoravao sam igrače pred meč u Beogradu da rivala vodi sjajan trener, Otmar Hicfild, da imaju Kelcea i Bukela ali ništa nije stizalo do ušiju fudbalera Zvezde. Grashopers je bio otresit i kad je Binić izjednačio na 1:1 bilo mi je jasno da više od toga nećemo moći i molio Boga da ostane nerešen rezultat. Pred meč u beogradu rekao sam Džajiću da ćemo, ako prođemo Grashopers, igrati u finalu, znajući da smo na raskrsnici i pred dvoja vrata. Gde su jedna vodila u raj,a druga u pakao”, prisećao se te utakmice Petrović.

Ljupkovi izabranici su revanš u Cirihu odigrali mnogo kvalitetnije i prosto pregazili Grashopers (4:1). Posle toga su pred “crveno – belima” pali Glazgov Redžers i Dinamo Drezden, a onda u nezaboravnim dramatičnim polufinalnim nadmetanjima i veliki Bajern. Zvezda je stigla na korak od Olimpa na koji se konačno popela 29. maja 1991.u Bariju zahvaljujući, između ostalog, i već spominjanoj taktici njenog trenera u duelu sa Olimpikom. Tako je do tada malo poznati u to vreme 44-godišnji Ljupko Petrović postao prvi srpski i jugoslavenski trener koji je prigrlio najvažniji pehar evopskog klupskog fudbala, a podvig u Barije je bio vrhunac njegove karijere.

Petrović nije ostao na klupi novog fudbalskog “vladara Evrope” jer je prihvatio finansijski povoljnu ponudu Espanjola da vodi ovaj španski tim. Na žalost u drugom po vrednosti klubu iz Barselone se , zbog izostanka rezultata, nije dugo zadržao Usledili su aražmani u urugvajskom Penjarolu i grčkim klubovima PAOK-u i Olimpijakosu, da bi se 1994 vratio na “Marakanu” i sa Zvezdim uzeo duplu krunu u prvenstvu i kupu SR Jugoslavije. Nastavio je svoje trenerske “putešestvije” po raznim zemljama i kontinentima,a pored Zvezde i Vojvodine, klub u koji se najviše puta vraćao bio je bugarski Liteks, u kome su ga navijači obožavali Liteks je bio i poslednji klub u kome je radio pre nego što je, doživeši težak moždani udar, morao da kaže zbogom trenerskom poslu.

Crvena zvezda šampion Evrope 1991.
Str/Aleksandar Djorovic via Guliver Image

Ljupku su neki zamerali da je radeći previše dugo i u previše klubova trošio ime osvajača “ušatog pehara”, a bilo je i onih koji su smatrali da ga je kao kao trenera “pregazilo vreme”, odnosno da je kao fudbalski stručnjak ostao u devedesetim godinama prošloga veka. Možda je to i tačno, kao što je i verovatna činjenica da je od njega na prostoru nekadašnje Jugoslavije i Srbije bilo kvalitetnijih trenera, kao i onih sa većim brojem osvojenih trofeja. Ipak, Ljupko Petrović je zauvek sebi obezbedio mesto među trenerskim legendama sa ovih prostora jer je jedini uspeo da ispiše istoriju kao osvajač “ušatog” pehara. A taj podvig je ostvario vodeći do evropskog Olimpa prvi put u istoriji jedan srpski (tada, doduše još zvanično jugoslovenski) klub, što će, s obzirom na sadašnji kvalitet fudbala u nekadašnjoj najvećoj republici bivše “Juge”, teško u budućnosti neko moći da ponovi.

Bonus video

Koje je tvoje mišljenje o ovome?

Učestvuj u diskusiji ili pročitaj komentare

Pošalji komentar Pročitaj komentare (7)

Najčitanije vesti - Skener

Najčitanije vesti

Najnovije vesti