Superliga Srbije
Bundesliga
Premier League
Champions League
Europa League
Conference League
Eurobasket 2025
Euroleague
ABA liga
Srbija KLS
NBA
Eurocup
Australian Open
Roland Garros
Wimbledon
US Open
ATP
Masters 1000
Formula 1
MotoGP
WRC
Pre 77 godina u Beogradu je 7. juna 1948. rođen Ratko Rudić, jedan od najvećih vaterpolo trenera sveta i čovek koji je kao igrač osvajao brojne trofeje i medalje sa Partizanom i reprezentacijom nekadašnje Jugoslavije. Ukupno je baveći se trenerskim poslom osvojio 38 medalja na velikim takmičenjima, što ga čini najuspešnijim vaterpolo trenerom u istoriji ovog sporta.
Nekadašnji jugoslavenski, a od raspada bivše države hrvatski vaterpolo stručnjak se jedini može pohvaliti da je kao selektor osvojio četiri zlatne olimpijske medalje, što je uradio vodeći čak tri reprezentacije. Sa selekcijom “Juge” se peo na najviše olimpijsko postolje u na Igrama u Los Anđelesu 1984. i Seulu četiri godine kasnije, Italiju je odveo na olimpijski tron u Barseloni 1992. godine, dok je reprezentaciji Hrvatske “podario” zlato na Igrama održanim u Londonu 2012. godine. Njegovu kolekciju olimpijskih odličja dopunjuje bronza iz Atalante (1996. godine) sa Igara na kojima je predvodio reprezentaciju sa “čizme”.
Povezane vesti
Neverovatan je Rudićev selektorski učinak i na svetskim šampionatima. Prve svetske titule domogao se 1986. u Madridu nakon dramatičnog finala Jugoslovena i Italijana u kome je nezaboravni pogodak Igora Milanovića doneo trijumf vaterpolistima nekadašnje SFRJ. Osam godina kasnije Ratko je na šampionatu u Rimu odveo do Olimpa selekciju domaćina, da bi 2007. u Melburnu uzeo svetsku titulu i sa reprezentacijom Hrvatske. Vodeći selekciju “barakuda” postao je vlasnik i dva bronzana odličja sa svetskih šampionata u Rimu (2009.) i Šangaju (2011. godine).
Rudić se upisao i među selektore koje su sa svojim reprezentacijama trijumfovali na evropskim prvenstvima, a to je učinio tri puta. Italijani su pod njegovom “dirigentskom palicom” postali šampioni Starog kontinenta 1993. i 1995. godine, dok su Hrvati to uradili 2010. na prvenstvu u Zagrebu. Ratkovu kolekciju trofeja sa evropskih šampionata dopunjuju i dva srebra osvojena sa reprezentacijim Jugoslavije 1985. i 1987. godine, te bronza sa Prvenstva u Firenci (1999.) na kome je vodio Italiju.
Impresivan je i broj trofeja koje je uzeo tokom igračke karijere. Rudić je noseći kapicu Partizana trijumfovao u čak osam prvenstava Jugoslavije i osvojio šest kupova tadašnje države, a dva puta (1974. i 1975. godine) se kao član ekipe beogradskog kluba peo na evropski Olimp, odnosno stizao do pehara namenjenog pobedniku Kupa šampiona. Sa reprezentacijom SFRJ, za koju je odigrao 297 utakmica, nije osvojio ni jednu titulu na najvećim takmičenjima ali se upisao među osvajače medalja na svetskim i evropskim prvenstvima, kao i olimpijskim igrama. Na kraju reprezentativne karijere došao je 1980. do jedinog olimpijskog igračkog odličja, srebrne medalja sa Igara u Moskvi. Prethodno je na prvom svetskom šampionatu održanom 1973. u Beogradu kao član selekcije domaćina osvojio bronzanu medalju, dok je na Prvenstvu Evrope, čiji je organizator 1977. bila Švedska, bio deo državnog tima Jugoslavije koji je u finalu poklekao pred Mađarima.
Ostalo je zapisano da su Rudić ali i reprezentacija Jugoslavije na Svetskom prvenstvu održanom u kolumbijskom gradu Kaliju 1975. godine doživeli tešku nepravdu, pošto je tadašnji as Partizana posle druge utakmice naše selekcije na ovom turniru proglašen krivim za uzimanje nedozvoljenih doping sredstava. Zbog toga je Rudić diskvalifikovan sa šampionata, a naša reprezentacija administrativnom presudom izbačena iz borbe za medalje. Kasnije je utvrđeno da budući veliki vaterpolo trener nije uzimao nedozvoljena sredstva u Kaliju, što mu je donelo moralnu satisfakciju ali ne i poništilo posledice pogrešne presude.
Rudić je kao trener insistirao na strogom ispunjavanju njegovih zahteva od strane igrača i sprovodio izuzetno naporne treninge vaterpolista zbog čega je dobio nadimak “Tiranin”. Njegovi treninzi su se sastojali od osmočasovnog plivanja, podizanja teških tegova, vežbi nogu i taktičkih priprema, što mnogi igrači nisu mogli lako da podnesu.
Sin oficira JNA Jakova je kao dvogodišnjak, zbog potreba očeve vojne službe, napustio rodni Beograd i detinjstvo provodio u Rijeci, Zadru i Splitu. Kao dečak je vaterpolo počeo da trenira 1958. u ekipi Jedinstva iz Zadra, da bi kao petnaestogodišnjak debitovao 1963. u prvenstvu Jugoslavije nastupajući za tim splitskog Jaddrana u utakmici sa ekipom Mladosti. Iako je želeo da studira Akademiju likovnih umetnosti u Zagrebu, prihvatio je 1971. godine ponudu Partizana i preselio se u Beograd gde je kasnije uspešno završio Fakultet za sport i fizičko vaspitanje. U Partizanu je, radeći sa sjajnim trenerom Vlahom Orlićem, stekao veliko igračko ime i bio član ekipe koja je, ne samo osvojila osam državnih prvenstva i šest nacionalnih kupova, već i dva puta (1974. i 1975.) stala na evropski vaterpolo tron.
Nakon što je 1981. okončao igračku karijeru, odmah je ušao u “trenerske vode”, a prvi posao mu je bio vođenje juniora Partizana, a zatim i juniorske reprezentacije Jugoslavije. Pošto je uspešno položio ove “testove” osvojivši sa “nadama” tadašnje države druga mesta na svetskom i evropskom prvenstvu (što je kasnije isticao kao “možda najdraže uspehe u trenerskoj karijeri”), dobio je 1984. godine, nekoliko meseci pred Olimpijske igre u Los Anđelesu, priliku da na ovom takmičenju vodi najbolju selekciju “Juge”. I odmah je tada mladi 36 -godišnji selektor stigao sa svojim izabranicima do najviše stepenice pobedničkog postolja. Pošto su 8. avgusta 1984. u odlučujućem meču poslednjeg kola finalne grupe naši vaterpolisti ostvarili željeni remi (5:5) u nadmetanju sa selekcijom domaćina, Jugoslavija je po drugi put postala olimpijski šampion u ovom sportu.
Dve godine kasnije, u Madridu 1988. Rudić je sa svojim izabrancima zemlji koja se tada prostirala od Triglava do Đevđelije “darovao” i prvu titulu svetskih šampiona, pri čemu starije generacije verovatno nikada neće zaboraviti pobedonosni pogodak Igora Milanovića postignut u poslednjim sekundma četvrtog produžetka dramatičnog finalnog duela sa Italijanima. Od posla vođenja reprezentacije se oprostio 1. oktobra 1988. na finalnom susretu Olimpijskih igara u Seulu gde je, nakon pobede nad Amerikancima u produžecima (9:7) odbranjeno zlato iz Los Anđelesa.
Trofejni stručnjak je naredne dve godine trenirao Partizan da bi 1990. prihvatio ponudu da kao selektor preuzme reprezentaciju Italije koju će u narednim godinama pretvoriti u vodeću vaterpolo silu na našoj planeti. Pod Rudićevim vođstvom vatepolisti sa Apenina su osvajali titule na Olimpijskiom igrama u Barselonu 1992. godine, Prvenstvu Evrope u Šefildu održanom naredne godine, Svetskom šampionatu u Rimu čiji je domaćin 1994. bio Rim, te prvenstvu Starog kontinenta u Beču, organizovanom 1995. godine. Italijani su postali prva reprezenzacija koja je osvojila sve titule u jednom olimpijskom ciklusu, a njihova serija trijumfa pod vođstvom Ratka Rudića je prekinuta porazom u polufinalu olimpijskog turnira u Atalanti 1996. godine. Sa kormila reprezentacije a “čizme” je otišao četiri godine kasnije nakon eliminacije u četvrfinalu olimpijskog turnira u Sidneju, da bi već naredne godine usledio novi selektorski izazov – vođenje reprezentacije SAD.
Sa američkom reprezentacijom je uzeo titulu na Panaemeričkim igrama i bio treći u takmičenju Svetske lige 2003. godine ali nije realizovao zacrtane planove da Amerikance dovede do olimpijskog zlata na Igrama u Pekingu 2008. godine pošto je 2004. na zahtev tadašnjeg predsednika Hrvatske Stipe Mesića seo na selektorsku klupu reprezentacije ove zemlje. Njegov izbor se pokazao kao pun pogodak za Hrvatsku koja je pod Rudićevim vođstvom osvojila titule na tri najvažnija međunarodna takmičenja – Svetskom šampionatu u Melburnu 2007. godine, prvenstvu Starog kontineta u Zagrebu 2009. i Olimpijskim igrama u Londonu 2012.
Poslednji selektorski posao imao je u Brazilu, gde je od 2012. do 2016. godine vodio reprezentaciju najveće južnoameričke države. Pripremajući se za Olimpijske igre u Riju njegovi izabranci su bili treći u takmičenju Svetske lige 2015 i uzeli drugo mesto na Panameričkim igrama održanim iste godine. Rudićeva selekcija je pobedom nad reprezentacijom Srbije (6:5) načinila najveće iznenađenje u grupnoj fazi olimpijskog turnira u Riju 2016. godine ali je u četvrfinalu zaustavljena od Hrvatske.
Hrvatski stručnjak je na nakon ovih Igara otišao u trenersku “penziju” ali se dve godine kasnije ponovo aktivirao prihvativši da kao 70-godišnjak vodi italijanskog šampiona Pro Reko. Želeo je da sa ovim timom svoju riznicu trofeja proširi peharom namenjenim klupskom šampionu Evrope ali pošto u tome nije uspeo definitivno je 2020. rekao zbogom trenerskom poslu. Najtrofejniji trener svetskog vaterpola je na beogradskoj premijeri dokumentarnog filma “Dogodilo se” posvećenom njegovom životu i karijeri objasnio da su ga strast i ljubav prema ovom sportu “gurali” da postiže uspehe u poslu u kome se proslavio.
”Počeo sam ozbilnije da razmišljam o trenerskom poslu dok je u Partizanu bio Bata Orlić. I on je imao svoj sistem. Jedan deo tog sistema sam koristio, s tim što sam se posle razvijao u drugom pravcu. Ne mogu da odgovorim zašto sam uvek želeo prvo mesto. Sa igračkom karijerom nisam zadovoljan jer nisam sa reprezentacijom osvojio zlato na velikim takmičenjima. Kao trener mladih sam počeo sa takvim ambicijama da postižem uspehe. Strast i ljubav prema vaterpolu mi je pomogle da to prenesem na ekipu, što je i doveo do postignutih rezultata”, rekao je Rudić.
Koje je tvoje mišljenje o ovome?
Budi prvi ko će ostaviti komentar!